Öfkeliyim.
Güvendiğim dağlara karlar yağdıranlara, yağan kara ‘ah bu kar değil ki, yağmur’ diyenlere: öfkeliyim.
Lafı uzatmayacağım. Bundan iki hafta önce, daha fazla sessiz kalamadığım, içimden atmak istediğim bir talihsizlik yaşadım. Çok güvendiğim bir karşı cins arkadaşımın fiziksel tacizine uğradım. O andan bugüne kadar, yaklaşık 2 haftadır hissettiklerimi de paylaşmak istiyorum. Hem ben daha fazla içimde tutmak zorunda kalmayacağımı, hem de hayatının bir döneminde bu duruma maruz kalmış ya da maruz kalmaktan endişe eden kişilerle bir paydaşlık hissetmiş olacağımızı umuyorum.
Güvendiğim biri tarafından buna maruz kaldığımdan, bu durumu ilk başta karşı tarafa konduramadım. Taciz vakalarının %90ında ilk tepki ‘donma’ olduğundan, bu çok olağan bir tepkiymiş.
Olaydan birkaç saat sonra kendimi fiziksel olarak kötü hiasetmeye başladım. Titreme, mide bulantısı ve ağlama isteği oluştu. Tepki veremediğim için kendime kızmaya başladım.
Çevremizde onca insan vardı, onlar da tepki vermediği için onlara da kızmaya başladım. Ama burada öfkenin ana nesnesi ne ben, ne de o insanlar olmalıydı. Haddini bilmeyen, iyi niyeti suistimal edebilecek insanların çevremde olacağını kabullenme fikri bana çok ağır geldi.
Bu durumu yakın arkadaşlarımla paylaştım. Benden daha fazla tepki verdiler ve bu beni iyileştirdi. Bu tip durumlarda anlatamamak, anlaşılmamak olayın kendisinden daha büyük etki yaratıyor. Benimle dayanışan arkadaşlarıma kalpten tekrar teşekkür ediyorum.
Durumu ‘abartmamamı’ söyleyen, ‘öyle değildir’ diyen sözde arkadaşlarımı ise bu sayede tanıdım. Seni anlamayandan sırdaş edinme.
Son iki haftadır dikkat dağınıklığı, ani öfke patlamaları ve ağlama nöbetleri yaşıyorum. Buradaki özne ya da nesne yine ne ben olmalıyım, ne işim, ne de sosyal çevrem aslında. Ama tehdit altında hissediyorum. Çünkü bedenim güven duygusunu yitirdi. Gerçekten toparlanmak için çaba sarf ediyorum.
Beni okuyan herhangi biri bu duruma maruz kaldıysa, ya da bir gün maruz kalırsa yaşadığı tüm duyguları anladığımı bilmesini istiyorum.
Aramızda yaşayan bazı insanların had bilmemesi, saygısızlığı ve temel bazı eğitimlerden yoksun olması hiçbirimizin sorumluluğunda değil. Ben iki haftadır bu olay için kendimi suçlar bulduğum her an, kendime bunu hatırlatıyorum. Ben unuttuğumda bana hatırlatan arkadaşlarıma bin teşekkür, durumu anlamayan sözde arkadaşlarıma hoşçakal diyerek sözlerimi sonlandırıyorum.
Sesini çıkar.
