Dolunaymış, Venüsmüş, yok efendim Ay tutulmuş nefesler kesilmiş! Her ne olduysa, şu birkaç günde kafamın içinde dolanıp duran çok sayıda duygu ve düşünce bir araya gelip çıkış noktası bulmaya başladı. Bazen kendimi odamı düzene sokmak isterken buldum, bazense yatağımın üstünde uzanıp öyle saatlerce hayal kurarken. Hayır efendim, bunların hiçbirinin sebebi gezegenlerin hareketi değildi; yalnızca internet paketim bitmiş ve sosyal medyadan biraz olsun uzaklaşma şansı elde etmiştim o kadar! İnanılmaz bir deneyim, ruhum bir bebek poposu kadar yumuşadı inanın ki...
Kendime ayırdığım bu minik vakitlerde insanları düşündüm; sevdiklerimi ve hayatıma bugüne kadar girip çıkan diğerlerini... Anlamsız bir çabayla kendimi yorduğum ve telaş içinde herkesi mutlu etmeye gücümün olduğuna inandığım o günleri anımsadım. Sonrası içsel kahkahalara eşlik eden minik delilik halleri... Kimseyi kendi küçük dünyamda ötekileştirmediğim sürece kendime verdiğim zararı da düşündüm. Esas delilik insanları memnun etmek uğruna kendinden vazgeçmek mi, yoksa bu hatanın geride kaldığına memnun olmak mı dersiniz? Ah keşke yapabilsek, keşke herkesi varlığımıza memnun edecek bir sihirli değnek olsa elimizde. Ancak gelin görün ki en kutsal varlık olan Tanrı dahi pek çok memnuniyetsiz insanoğlu topluyor etrafında. İnsanoğlunun etkileme gücü nereye kadar gidebilir? Eh, öyleyse bazen birkaç tahta eksiltmenin zihinsel dengeyi kurmada faydası olsa gerek. Jenga gibi düşünün.
Deneyimler, yaşanmışlıklar ve öğrenilenlere binlerce şükür olsun. Büyümek sancılı evet, ancak ürünleri keyifli olan bir evreler zinciri. Asla da bitmesin, düşe kalka öğrenelim her şeyi. Kirlenelim, sonra temiz kalmanın ne demek olduğunu anlayalım. Ağlayalım, sonra bitsin gözyaşlarımız ve bir damlasının bile anlamının ne denli büyük olduğunu hissedelim. Kaslarımız geliştikçe gelişsin, manevra kabiliyetimiz arttıkça artsın.
Yeter ki hamlaşmayalım, bu zihinsel egzersizler bir yaşam biçimi haline gelsin. Buna da en çok Aristo mutlu olsun.
Nice mutlu bayramlara!
